Pełnia

"Rowne prawa" są moim skromnym zdaniem płytą wybitną. Obawiałem się, czy kolejny krążek będzie w stanie im dorównać, tym bardziej, że zewsząd dochodziły mnie głosy, że zespół jeszcze bardziej zmiękcza brzmienie i powolnym kursem odpływa w kierunku Jamajki. Mam trochę zgryz z recenzją tej płyty. Z jednej strony ewolucja brzmienia Aliansów, była słyszalna już od “Całej anarchii...” i fakt, że “Pełnia” jest w 100% płytą ska-regową, nie powinien w zasadzie dziwić. Z drugiej, dla wielu fanów fajowość tego zespołu opierała się na eklektyzmie i zacieraniu muzycznych granic i gatunkowych podziałów. I właśnie brak tej muzycznej różnorodności może być jedynym zarzutem, jaki można postawić “Pełnii”. Choć czy tak naprawdę można to nazwać zarzutem? Zespół ewoluuje i dość konsekwentnie kroczy swoją własna drogą, a to rzecz dzisiaj dość rzadka. Poza tym Alians już jakiś czas temu wypracował swoje charakterystyczne brzmienie – a to luksus niedostępny większości polskich zespołów – i naprawdę ciężko mówić o jakiejkolwiek wtórności. Mnie ten aliansowy sznyt odpowiada i jako przyszły miliarder chętnie zrobię z nich gwiazdy Opola czy innego Sopotu, bo ich muzyka ma potencjał komercyjny równy trzem Wiśniewskim i całej masie Wilków. “Pełni” trzeba się jednak nauczyć słuchać. Płyta ma swój charakterystyczny klimat, który określiłbym mianem uroczo “leniwego”. Leniwe jest zarówno tempo większości piosenek, leniwe są i teksty, bardziej osobiste i wyważone, niż na poprzednich płytach. A jeśli nawet Kazi chce komuś przypieprzyć, to używa do tego raczej kpiny lub szyderstwa. Lubię jego teksty, chociaż nie zawsze pokrywają się z moimi poglądami w stu procentach, i absolutnie nie mogę się zgodzić z opiniami niektórych recenzentów, dla których Rafałowe liryki to kompletne grafomaństwo. “Jak zwykle słucham niemodnej muzyki, jak zwykle jest mi wszystko jedno, jak zwykle piszę beznadziejne teksty, jak zwykle trafiam w sedno”. Uparcie będę twierdził, że Alians jako chyba pierwszy zespół undergroundowy tworzy płyty koncepcyjne i “Pełnia” jest tego chyba najdobitniejszym przykładem. Paradoksalnie najbardziej mi się podobają piosenki najszybsze i najbardziej dynamiczne – niemal punkowy, “Kiedy pochłonie Cię piekło” i “Pełnia”. Drugi z tych utworów, to nic innego jak ciut przemeblowana “Perdida” z “Równych praw”, wzbogacona wsamplowanym tekstem piosenki “Equal rights” Petera Tosha. Chciałbym wszem i wobec ogłosić, że to numer WYBITNY, rzadki przykład kompozycji instrumentalnej (pamiętacie “Bellevue asylum” Ring Dinga z płyty “Dandimite”?), która kasuje utwory wzbogacone tekstem. Realizacyjnie i aranżacyjnie również bez zarzutu – swingujące trąbeczki, selecterowy klawisz i wokal, który z płyty na płyty czyni spore postępy. Płyta, oprócz 12 piosenek (w tym cover Kryzyso-Deadlocka “Ambicja”), zawiera kilka klipów, fotografie i różne inne multimedialne bonusy. Całość dopełnia eleganckie wydanie w formie digi-packu i bardzo przyjemna szata graficzna. Zakup obowiązkowy. (Maciej Mroczek)